Gelukkig Nieuwjaar! Het leek altijd zo normaal om dat te zeggen, maar gisterenavond wist ik opeens niet of het passend was. We waren als vrienden bij elkaar en we waren allemaal één of meerdere dierbare verloren in 2024. 

Zeg je gelukkig nieuwjaar tegen iemand die net haar man, zijn vrouw, zijn of haar vader of moeder is verloren?

Meerdere keren stond ik afgelopen jaar aan het graf van een dierbare, ook die van mijn vader. Nog midden in het (werkzame) leven stond hij en opeens maakte een ongeluk een einde aan zijn leven.

Ik kwam vannacht om 0.00 uur aan de telefoon dan ook niet verder dan: 'Hoi Mam', ik wist verder niet wat ik moest zeggen.

Niets is meer vanzelfsprekend en als je niet uitkijkt, relativeert het zo sterk dat het 'allemaal niet meer uitmaakt'.

Maar natuurlijk maakt het nog uit! Als er iemand vond dat hard werken je ergens bracht, was hij het wel.

De bakker, de ondernemer, de hardwerkende en loyale werknemer, de bevlogen vrijwilliger, maar bovenal mijn vader.

Na zijn dood leerde ik hem nog beter kennen, doordat de verhalen kwamen, uit de tijd dat hij een bakkerij had. Door die verhalen leerde ik dat ik sommige dingen niet op een bepaalde manier doe, omdat ik zo ben, maar omdat ik meer op hem lijk dan ik dacht.

Zijn leven was niet voltooid, maar hij had wel belangrijke dingen in het mijne meegemaakt. Ik had hem meer dan ooit betrokken bij mijn werk. In de sociale projecten, waar ook zijn hart sneller ging kloppen. We gingen naar de bakkersbeurs. Maar hij was er ook bij de aanloop en opening van élan. Een paar weken voor zijn ongeluk hielp hij bij een event, achter de bar. Samen met mijn kinderen werkte hij daar. Hij genoot, ik ook.

Want dit jaar was ook de opening van élan dine & drinks. Iedereen die mij een beetje volgt, zal dat niet ontgaan zijn.

Een opening van een restaurant gaat nooit vanzelf. Met vallen en opstaan werden we beter, kwam er meer structuur en werden de medewerkers een team. Wat een fijne samenwerkingen zijn er ontstaan, heel waardevol. Er is altijd nog van alles te verbeteren, maar we mogen ook trots zijn! Voor het eerst werkte ik in mijn woonplaats, leerde ik veel mensen en ondernemers kennen en ontdekte hoeveel Gorinchem, dat mooie vestingstadje, eigenlijk te bieden heeft. Alleen al door het uitzicht over het water, door de unieke locatie van élan.

En nu kijken we vooruit! Dat lukt ook. Misschien is de glans er een beetje vanaf maar dat gun ik mezelf maar een tijdje. Daarbij zou mijn vader niet anders gewild hebben. Deze hele blog zou veel te veel eer zijn, ik hoor het hem zeggen.... 'Nou Miek, dat hoeft van mij niet'. En laten we eerlijk zijn: dat zou ik ook zeggen als iemand dit over mij schreef.

Ik ga enthousiast het komende jaar in, gedreven om er weer of nog steeds iets moois van te maken. Meer dan ooit. Want als ik iets heb geleerd is wel dat er niets vanzelfsprekend is, ik ben blij dat dat me bewuster maakt. Ik ben dankbaar dat er steeds maar weer van die mooie dingen op mijn pad komen, wat geniet ik ervan om mijn werk te doen! Daarbij is alle bagage die ik van huis uit heb meegekregen nog waardevoller dan ooit.

Gelukkig nieuwjaar dus!

Annemieke